Henk Oosterink
Het clubblad bestaat niet meer, maar in de oude clubbladen is nog genoeg leuks te lezen. Omdat ik 'ergens' mee bezig ben, kwam ik het verhaal van Bram in Wijk aan Zee weer tegen. Het stond 2002 in de Orang-Oetan.
Bezoek Wijk aan Zee.
Het moet 1994 of 1995 geweest zijn dat ik samen met Peter Spaan, toenmalig clubgenoot van schaakclub Wisch naar Wijk aan Zee besloot te gaan. Peter Spaan was nog nooit naar een top toernooi geweest, het leek hem prachtig om schakers als Kasparov, Kramnik, Ivantsjuk, Timman, enz eens te zien. Op een grijze miezerige zaterdag in januari vertrokken we in een Opel Kadet om 12.30.Ik dacht er zo'n 2 uur over te doen zodat we bij aanvang van de partijen die om 14.00 begonnen weinig hoefden te missen. De reis verliep voorspoedig totdat ik ergens een afslag miste wat resulteerde in een half uur vertraging. So what? Tijd zat joh, de meeste partijen duren misschien wel 5 uur,dus we hoefden niet bang te zijn dat als we aankwamen er helemaal geen schakers aan de borden zaten. Afijn, we waren gearriveerd in Wijk aan Zee!! Het was 15.00, dus de partijen waren een uur geleden begonnen. Alleen maar voordeel voor ons, wellicht hadden de schakers de theorie verlaten en kwamen er interessante stellingen op het bord. Beiden waren we in goede stemming en opgetogen, niet alleen maar topschakers zien in het hoofd toernooi maar natuurlijk ook diverse schaakdames in de andere groepen, er zitten een paar lekkere wijven tussen kan ik meedelen. Mocht deze laatste zin gelezen worden door een dame, geen feministische gedachten in u op laten komen, in mannentaal is dit een compliment !
Even de auto parkeren ergens, het was druk, ah daar! Een plek om mijn auto te parkeren. Peter stapte uit en ik deed de lichten uit van de auto, dat lukte zeker, alleen had ik de hele lichtunit nu in mijn handen. Bij dit model Opel zette je de lichten aan door in te drukken en uit te zetten door de schakelaar weer uit te trekken. Nou, dat uittrekken was zeker gelukt. Ik dacht simpel de schakelaar weer terug te plaatsen maar er was iets afgebroken. Nadat Peter zich begon af te vragen wanneer ik nou eens uit de auto kwam deelde ik hem mede dat de lichtschakelaar kapot was. Kun je toch zo terug plaatsen in het dashboard merkte hij op. Na 10 minuten gepruts en gevloek lukte het me niet, de schakelaar was gewoon kapot. En nu? In januari is rond 16.30 al schemerig, we konden niet terug in het donker dat is iedereen duidelijk. Het bijkomende probleem was de reisduur van ongeveer 2 uur. Het was 15.15 en moesten dus eerst een garage vinden die het probleem kon oplossen. Resultaat was nihil, geen garage te vinden die open was. Shit en nog eens shit.
We moesten terug om levensgevaarlijke verkeerssituaties te vermijden. Met een gemiddelde van 130 kmh. reed ik snel huiswaarts, het hielp niet echt want in de buurt van Arnhem begon de duisternis in te vallen en we moesten nog een half uur rijden! Het gevloek van ons werd luid beantwoord door claxonnerende automobilisten. Idioot, zet eens licht op.
Zwaar bezweet wist ik ongeschonden Silvolde te bereiken en zette Peter thuis af. Sorry Peter voor deze mislukte reis zei ik, ja dit was klote antwoordde hij teleurgesteld. Ik heb hem maar geen voorstel meer gedaan om nog eens een toernooi te bezoeken met een auto van me, hij zou waarschijnlijk negatief reageren. Een dag later belde ik hem op, hij vond het toch wel zeer grappig deze hele gebeurtenis. Het getoeter onderweg,de pech met licht. Ik beaamde het,wat een ongelooflijke dag.
Bram Blasman (2002)
