Johan Oppewal, Joost van Winsen en Joost Pöpping waren de drie vaste columnisten van de Orang-Oetan. Omdat hun columns te leuk zijn om ze te laten verstoffen, zal ik er met enige regelmaat een op de site plaatsen. Partijgenoot ( door Johan Oppewal, september 2003) Meestal ga ik op de fiets. Dat vindt ik lekker. Het drukke verkeer, de slechte fietspaden en de uitlaatgassen neem ik voor lief. Het is mijn manier om in conditie te blijven. Maar die dag had ik de metro genomen om van mijn appartement naar het centrum te reizen. Het was zo bloedheet en benauwd. Bovendien kon ik onderweg een potje schaken. Ik heb het eens op de fiets geprobeerd, maar een schaakcomputer is nogal zwaar. De kaartstandaard op het stuur is er niet op berekend. Of je moet hem met één hand vasthouden, maar dan heb je geen hand vrij om te zetten. Moet je voor elke zet afstappen. Dat is niks met een vluggertje van vijf minuten. En met losse handen fietsen, hoef je hier niet te proberen. Daarom zat ik die dag in de metro. Krantje lezen, kopje koffie, broodje, telefoon bij de hand en natuurlijk mijn schaakgerei. Het beloofde een spannende pot te worden. New Yorks, maar dan niet gewoon 1 a4 a5 2 b4 b5 3 c4 c5 4 h4 h5 enzovoorts, maar een verrassende variant die ik tegen kwam in een krantje die ze hier gratis uitdelen,The New York Times of zoiets.

Het ging, als ik me goed herinner, zo: 1a4 a5 2 b4 b5 en dan niet het bekende 3 c4 maar meteen 3 h4 ! Geboeid door deze variant die Bobbies Bronx wordt genoemd, merkte ik niet meteen wat er gebeurde. Het licht was uitgegaan. De trein stond stil ! Ik zag dat de deuren open stonden. In de verte hoorde ik de voetstappen wegsterven. Ik erachteraan.Uren liep ik over de rails, niet wetende wat er aan de hand was. Eindelijk zag ik licht aan het eind van de tube. Een camera ! Een tv-ploeg van het NOS-journaal scheen me in de ogen en drukte een microfoon onder mijn neus.'Waar was jij toen de stroom uitviel in New York ?' 'Ik zat te schaken, Charles', zei ik.

Dinsdag 1 februari 2011 is het zover: Meester Jenne treedt aan tegen leerling Thijs !! Jenne heeft jarenlang de jeugd op een hoger peil gebracht en aan onderstaande partij te zien is hem dat meer dan uitstekend gelukt. Afgezien van een fout op zet 12, speelt Thijs een prima partij. Zijn besluit om na de 12e superzet van Jenne niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar voor zijn kansen te vechten, is zeer te waarderen. Thijs geeft zijn dame voor een toren en een loper en verweert zich daarna manmoedig ( zoals Jenne hem geleerd heeft ) en de behaalde remise is dan ook zeer terecht en verdiend.

Om 15.38 waren er precies 10000  hits. Dat is een felicitatie waard. En geloof het of niet, maar ik zelf was die tienduizendste. Complimenten aan allen die iets hebben bijgedragen en vooral Ron voor al zijn werk.

Het clubblad bestaat niet meer, maar in de oude clubbladen is nog genoeg leuks te lezen. Omdat ik 'ergens' mee bezig ben, kwam ik het verhaal van Bram in Wijk aan Zee weer tegen. Het stond 2002 in de Orang-Oetan. Bezoek  Wijk aan Zee.   Het moet 1994 of 1995 geweest zijn dat ik samen met  Peter Spaan, toenmalig clubgenoot van schaakclub Wisch naar Wijk aan Zee besloot te gaan. Peter Spaan was nog nooit naar een top toernooi geweest, het leek hem prachtig om schakers als Kasparov, Kramnik, Ivantsjuk, Timman, enz  eens te zien. Op een grijze miezerige zaterdag in januari vertrokken we in een Opel Kadet om 12.30.Ik dacht er zo'n 2 uur over te doen zodat we bij aanvang van de partijen die om 14.00 begonnen weinig hoefden te missen. De reis verliep voorspoedig totdat ik ergens een afslag miste wat resulteerde in een half uur vertraging. So what? Tijd zat joh, de meeste partijen duren misschien wel 5 uur,dus we hoefden niet bang te zijn dat als we aankwamen er helemaal geen schakers aan de borden zaten. Afijn, we waren gearriveerd in Wijk aan Zee!! Het was 15.00, dus de partijen waren een uur geleden begonnen. Alleen maar voordeel voor ons, wellicht hadden de schakers de theorie verlaten en kwamen er interessante stellingen op het bord. Beiden waren we in goede stemming en opgetogen, niet alleen maar topschakers zien in het hoofd toernooi maar natuurlijk ook diverse schaakdames in de andere groepen, er zitten  een paar lekkere wijven tussen kan ik meedelen. Mocht deze laatste zin gelezen worden door een dame, geen feministische gedachten in u op laten komen, in mannentaal is dit een compliment ! Even de auto parkeren ergens, het was druk, ah daar! Een plek om mijn auto te parkeren. Peter stapte uit en ik deed de lichten uit van de auto, dat lukte zeker, alleen had ik de hele lichtunit nu in mijn handen. Bij dit model Opel zette je de lichten aan door in te drukken en uit te zetten door de schakelaar weer uit te trekken. Nou, dat uittrekken was zeker gelukt. Ik dacht simpel de schakelaar weer terug te plaatsen maar er was iets afgebroken. Nadat Peter zich begon af te vragen wanneer ik nou eens uit de auto kwam deelde ik hem mede dat de lichtschakelaar kapot was. Kun je toch zo terug plaatsen in het dashboard merkte hij op. Na 10 minuten gepruts en gevloek lukte het me niet, de schakelaar was gewoon kapot. En nu? In januari is rond 16.30 al schemerig, we konden niet terug in het donker dat is iedereen duidelijk. Het bijkomende probleem was de reisduur van ongeveer 2 uur. Het was 15.15 en moesten dus eerst een garage vinden die het probleem kon oplossen. Resultaat was nihil, geen garage te vinden die open was. Shit en nog eens shit. We moesten terug om levensgevaarlijke verkeerssituaties te vermijden. Met een gemiddelde van 130 kmh. reed ik snel huiswaarts, het hielp niet echt want in de buurt van Arnhem begon de duisternis in te vallen en we moesten nog een half uur rijden! Het gevloek van ons werd luid beantwoord door claxonnerende automobilisten. Idioot, zet eens licht op. Zwaar bezweet wist ik ongeschonden Silvolde te bereiken en zette Peter thuis af. Sorry Peter voor deze mislukte reis zei ik, ja dit was klote antwoordde hij teleurgesteld. Ik heb hem maar geen voorstel meer gedaan om nog eens  een toernooi te bezoeken met een auto van me, hij zou waarschijnlijk negatief reageren. Een dag later belde ik hem op, hij vond het toch wel zeer grappig  deze hele gebeurtenis. Het getoeter onderweg,de pech met licht. Ik beaamde het,wat een ongelooflijke dag. Bram Blasman (2002)

Het clubblad bestaat niet meer, maar in de oude clubbladen is nog genoeg leuks te lezen. Omdat ik 'ergens' mee bezig ben, kwam ik het verhaal van Bram in Wijk aan Zee weer tegen. Het stond 2002 in de Orang-Oetan. Bezoek  Wijk aan Zee.   Het moet 1994 of 1995 geweest zijn dat ik samen met  Peter Spaan, toenmalig clubgenoot van schaakclub Wisch naar Wijk aan Zee besloot te gaan. Peter Spaan was nog nooit naar een top toernooi geweest, het leek hem prachtig om schakers als Kasparov, Kramnik, Ivantsjuk, Timman, enz  eens te zien. Op een grijze miezerige zaterdag in januari vertrokken we in een Opel Kadet om 12.30.Ik dacht er zo'n 2 uur over te doen zodat we bij aanvang van de partijen die om 14.00 begonnen weinig hoefden te missen. De reis verliep voorspoedig totdat ik ergens een afslag miste wat resulteerde in een half uur vertraging. So what? Tijd zat joh, de meeste partijen duren misschien wel 5 uur,dus we hoefden niet bang te zijn dat als we aankwamen er helemaal geen schakers aan de borden zaten. Afijn, we waren gearriveerd in Wijk aan Zee!! Het was 15.00, dus de partijen waren een uur geleden begonnen. Alleen maar voordeel voor ons, wellicht hadden de schakers de theorie verlaten en kwamen er interessante stellingen op het bord. Beiden waren we in goede stemming en opgetogen, niet alleen maar topschakers zien in het hoofd toernooi maar natuurlijk ook diverse schaakdames in de andere groepen, er zitten  een paar lekkere wijven tussen kan ik meedelen. Mocht deze laatste zin gelezen worden door een dame, geen feministische gedachten in u op laten komen, in mannentaal is dit een compliment ! Even de auto parkeren ergens, het was druk, ah daar! Een plek om mijn auto te parkeren. Peter stapte uit en ik deed de lichten uit van de auto, dat lukte zeker, alleen had ik de hele lichtunit nu in mijn handen. Bij dit model Opel zette je de lichten aan door in te drukken en uit te zetten door de schakelaar weer uit te trekken. Nou, dat uittrekken was zeker gelukt. Ik dacht simpel de schakelaar weer terug te plaatsen maar er was iets afgebroken. Nadat Peter zich begon af te vragen wanneer ik nou eens uit de auto kwam deelde ik hem mede dat de lichtschakelaar kapot was. Kun je toch zo terug plaatsen in het dashboard merkte hij op. Na 10 minuten gepruts en gevloek lukte het me niet, de schakelaar was gewoon kapot. En nu? In januari is rond 16.30 al schemerig, we konden niet terug in het donker dat is iedereen duidelijk. Het bijkomende probleem was de reisduur van ongeveer 2 uur. Het was 15.15 en moesten dus eerst een garage vinden die het probleem kon oplossen. Resultaat was nihil, geen garage te vinden die open was. Shit en nog eens shit. We moesten terug om levensgevaarlijke verkeerssituaties te vermijden. Met een gemiddelde van 130 kmh. reed ik snel huiswaarts, het hielp niet echt want in de buurt van Arnhem begon de duisternis in te vallen en we moesten nog een half uur rijden! Het gevloek van ons werd luid beantwoord door claxonnerende automobilisten. Idioot, zet eens licht op. Zwaar bezweet wist ik ongeschonden Silvolde te bereiken en zette Peter thuis af. Sorry Peter voor deze mislukte reis zei ik, ja dit was klote antwoordde hij teleurgesteld. Ik heb hem maar geen voorstel meer gedaan om nog eens  een toernooi te bezoeken met een auto van me, hij zou waarschijnlijk negatief reageren. Een dag later belde ik hem op, hij vond het toch wel zeer grappig  deze hele gebeurtenis. Het getoeter onderweg,de pech met licht. Ik beaamde het,wat een ongelooflijke dag. Bram Blasman (2002)