In ons jubileumjaar – we bestaan het aanstaande seizoen 15 jaar - verhuist Schaakvereniging De Kameleon voor de tweede keer. Na de locatie waar de vereniging haar naam aan dankt en een relatief kort verblijf in De Rietborgh, heeft het bestuur besloten om het aanstaande seizoen in Hotel-Café-Restaurant De Roode Leeuw in Terborg te spelen. We zijn tot dit besluit gekomen na geluiden van de leden en de aangekondigde wijzigingen bij De Rieborgh. Voor de leden heeft de verhuizing wel gevolgen. We weten dat de consumptieprijzen van De Roode Leeuw aanzienlijk hoger zijn dan in De Rietborgh en dat zou betekenen dat een jaartje schaken meer gaat kosten. Er is nagedacht hoe de ‘pijn’ kan worden verzacht en de uitkomst is dat in de ledenvergadering op 28 augustus er een voorstel komt voor een contributieverlaging. In de constructieve gesprekken met de manager van De Roode Leeuw heeft het bestuur het vertrouwen gekregen dat de samenwerking goed is. Het aanstaande seizoen wordt een seizoen waar we onze draai moeten vinden. Ongetwijfeld zullen er in het nieuwe seizoen kinderziektes zijn, die we in overleg met De Roode Leeuw zullen genezen. Ik kijk uit naar een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van onze schaakvereniging waar we in een mooie sfeervolle locatie kunnen schaken. Namens het bestuur, Egon Gijsbers.

’t is weer veurbi’j. De kommende tiet hemmen ze vakansie. Ik hep ut aover dat stelletje van de kamelejon. I’j wet wel, den klup wat nooit echt wat zal wodden. Un paar wèèk geleijen liep de veurzitter nog met ut heuf in de nek. Dat kwamp umdat ze gongen prommeveren. Dat vehaaltjen kenne wi’j ondertussen al wel want dat doen ze zwat ellek jaor. Dat denken ze teminste die vewaande pielenden. Dat ut veur de zovölste keer niks wier dat hak ow van teveuren al wel können vetellen. Waorum dan? zie ik ow afvraogen. Now, das heel gemakkeluk, dat kump deur ut bestuur. Eigenluk hadde wi’j der un goeje haop op dat ut bèter zol gaon toen den olde kompetietsielijer der met uutschei’jen. Ut tegendeel is echter waor. Wi’j bunt van de regen in de drup gekommen. Laote wi’j eerluk zun. Hoe kan ut bestaon dat den keal den now de stand bi’j hölt in ene keer den helen tiet baovenan met drei’jt want daorveur hatte nog preblemen um onderan un bietje met te kommen. Ut lig der dus duumendik baovenop. Bi’j den olden ha’j teminste niet in de gaten da’j gefles wier. Bi’j de kommende lejenvegadering mo’j bi’j zun, dan kö’j lachen. De veurzitter scheit ter met uut. Den zut natuurluk de bu’j al hangen want binnenkort hemmen ze gin dak meer baoven de kop en dan he’j ut schaop goed an ‘t drieten . Ze motten van de gemeente uut ut kluphuus. Ik kan mien dat bes veurstellen want zeg now eerluk: wie wil der zon pröttel in huus hemmen? I’j könt ut geleuven of niet maor ik begin mien inens toch un bietjen zörgen te maken. Wat kriege wi’j at ter gin ene veurzitter wil zun. Dan ku’j ut wel schudden en leaft de klup niet lang meer. Ut begint mien now al kolt te wodden um de klungels want ik kan ze ginens missen. Zelfs de vakansie duurt mien al völs te lang. Bennad van den Stikken Drei’j.

Om de dorre zomermaanden door te komen, plaats ik af en toe "iets uit de oude doos". Hier een column van Joost Pöpping uit de beginjaren van deze eeuw. Pöppenspiel Gedreven? Nee, dat was hij zeker niet. De wekelijkse gang naar de schaakclub was eerder een ritueel geworden. Een avond om lekker te ontspannen. Nadenken hoefde hij niet echt. De gewoontes (of waren het eigenaardigheden) van zijn clubgenoten kende hij als zijn broekzak. Aan het bord verwachtte niemand hoogstandjes van hem. Iets waarvan hij zich maar al te bewust was. Zijn hoogtij dagen -zo die er al geweest waren- liggen ver achter hem. Soms gaan zijn gedachte nog terug naar de beginperiode op de club. Overwinningen op de toenmalige clubkampioen Hans Rexwinkel en zelfs op Bennie Roelofs. Het zettenverloop weet hij niet meer, maar wel ziet hij de verbaasde blik van de overwonnenen nog voor zich. "His finest moment". Jaren heeft hij erop geteerd. Tegenwoordig moet hij het doen met een enkele zege, vele halfjes en nog meer nullen. Het deert hem niet. "Lekker gespeeld, toch verloren." De ander was beter. Hij heeft zich erbij neergelegd. Maar toch... Diep in hem gloort nog de hoop op die ene, alles goedmakende overwinning op de nieuwe helden van de club. Wat zou zijn geheel verantwoorde dameoffer Joost van Winsen of Raymond van Gessel verrassen. Hij zou genieten van het ongeloof in hun ogen, het wanhopige zoeken naar een weerlegging en dan de tandenknarsende erkenning van zijn genialiteit. Hij zou acuut de club verlaten en zich in een hutje op de heide terug trekken. Maar goed dat het altijd een utopie blijft. Hij kan zijn cluppie niet missen.

Het was vroeger een bekend fenomeen: het schaken met een voorgift. De sterkere speler gaf de mindere een pion of twee pionnen of zelfs een stuk voor. Dit zorgde er natuurlijk voor dat het een stuk spannender werd. Ik heb hier vaak over zitten speculeren, zou het niet iets voor onze competitie zijn? Ik heb eerst aan een tijdcompensatie gedacht, de mindere speler krijgt er iets bij ( een kwartier of zo) en bij de sterkere gaat die tijd eraf. Dan zou het bijvoorbeeld 1.45 uur tegen 2.15 uur worden. Maar ik denk niet dat dat werkt, ook niet als je er 1 tegen 3 uur van maakt. Over het algemeen speelt de zwakkere speler toch nog te snel. Maar een voordeel van een pion of een stuk maakt het al een stuk leuker, ook voor de sterkere speler, die moet nu echt aan de bak. Uiteraard moet nog bekeken worden met welk materiaalverhouding we gaan spelen. Ik stel voor om per zoveel punten verschil een pion te nemen, met een maximum van 3 pionnen of een stuk. De keuze is aan de sterkere speler. Aan het begin van het seizoen moet worden bekeken welke spelers in aanmerking komen/willen komen voor zo'n voorgift. Volgens mij heeft het geen echte nadelen, en wel enkele grote voordelen. Namelijk: spannendere partijen en meer kansen voor de zwakkere spelers. Wat vinden jullie ervan?

Zojuist gezien dat er 100.000 'hits' zijn geweest op onze jonge site. In twee seizoenen is onze site vaak bezocht. Blijkbaar heeft de site ook aantrekkingskracht op niet-leden en dat is een compliment voor de ontwerper. Goed gedaan Ron.