Schaken is soms pijn lijden.

Om ongeveer 10 voor 8 gisteravond betrad ik De Roode Leeuw en viel gelijk met de neus in de boter, Johan en Raymond speelden hun beslissingspartij voor de beker. Johan speelde scherp, zijn trainingspartijen tegen mij wierpen duidelijk hun vruchten af. Hij won de Dame en joeg Raymonds koning het bord over. Maar toen haperde de machine, beducht voor pat ging het tempo omlaag. Hij zag de matvoering niet. Wat alle omstanders wel zagen, was dat de F-pion zo door kon lopen naar het promotieveld. Johan zag het niet en ging door de vlag. In de partij tegen Bob wist hij zich te herstellen. En later op de avond liet ik hem in een snelschaakpotje toch nog maar even winnen, goed voor zijn zelfvertrouwen. Verder was er weer veel te beleven aan de borden, veel zwarte winstpartijen! Het dramatische hoogtepunt kwam toen bijna iedereen al weg was, de partij tussen Fred en Kees. Fred had een stuk meer en ook veel tijd, Kees vergat nogal eens de klok in te drukken, dat brak hem uiteindelijk op. De witte koning stond vast in het hoekje en Fred had met Dc2 en later met de Toren op de F-lijn een onweerstaanbare mat-aanval, niks meer aan te doen. Maar zoals bij de partij van Johan en Raymond zagen de toeschouwers meer dan de spelers. Fred had nog veel tijd (40 minuten), maar wist niet meer de innerlijke rust te vinden om de genadeklap uit te delen. Eerst gaf hij een stuk terug, daarna kwam hij in een eeuwig schaak stelling terecht. Dat ging nog bijna over in een mat stelling, maar Kees zag het ook niet meer. Uiteindelijk was zijn tijd op en was de verdiende winst voor Fred. Maar mijn conclusie van de avond was wel dat schaken soms puur lijden is. Hieronder nog een aardig fragment uit een potje snelschaak (3 minuten plus 5 seconden). Prettige feestdagen namens GonzodePonzo!